查看文章

در اثر عبور جریان هوا از حنجره و ارتعاش تارهای صوتی، صدا تولید می‌شود که به آن صوت می‌گویند. صوت بشر حامل زبان و سرنخ‌های غیرزبانی است که شنونده می‌تواند سن، جنسیت، خستگی و سایر حالات روحی گوینده را تنها با شنیدن صدای فرد تشخیص دهد [1]. برای درک گفتار، شنونده باید بتواند آواهای گفتاری گوینده را به‌درستی تمیز و تشخیص دهد که این به توانایی گوینده برای تولید صحیح آواها بستگی دارد [2].

بنابراین هدف اصلی برنامه‌ریزی گفتار، شکل‌دهی مجرای گفتار برای تولید واکه‌هاست، زیرا حرکت اندام‌های گویایی بر مبنای واکه به واکه انجام می‌شود. واکه‌ها بر مبنای عبور جریان هوا از حنجره و برخورد نکردن به هیچ مانعی تولید می‌شوند [5-3]. واکه، مرکز و محور هجا را تشکیل می‌دهد. خطاهای واکه‌ای منجر به درک نشدن همخوان‌های مجاور آن می‌شود [3]. بنابراین ضرورت تحلیل آوایی واکه‌ها از نظر آواشناسی فیزیکی روشن است.