查看文章

Na tle państw europejskich Polska pozostaje nadal krajem stosunkowo jednorodnym etnicznie i kulturowo. Dane Eurostatu plasują nasz kraj na trzecim od końca (przed Rumunią i Słowacją) miejscu pod względem różnorodności wśród 27 państw Unii Europejskiej (Vasileva, 2012). Według Eurobarometru 2009 jedynie 25% Polaków deklaruje, że ma wśród znajomych osoby o innym niż polskie pochodzeniu etnicznym (średnia dla pozostałych państw Unii wynosi 57%), a 44% zna kogoś, kto wyznaje inną niż jego własna religię (średnia dla UE to 64%). Nie oznacza to jednak, że Polacy nie mają okazji doświadczyć w swoim kraju różnorodności–liczba osiedlających się w Polsce cudzoziemców nieustannie wzrasta. Coraz bardziej widoczne stają się także inne, poza etnicznością, podziały polskiego społeczeństwa, oparte na różnicach w zarobkach, stylu życia czy poglądach. W niniejszym rozdziale podejmujemy próbę odpowiedzi na dwa pytania: czy Polacy utrzymują kontakty z ludźmi o odmiennym pochodzeniu, przekonaniach lub statusie oraz czy chcą takie osoby poznawać. Nasze podejście wpisuje się w tradycję badań społecznych, które dosyć jednoznacznie wskazują na możliwe negatywne konsekwencje płynące z izolacji grup mniejszościowych. Brak możliwości weryfikacji negatywnych przekonań na temat tych grup sprzyja utrzymywaniu się stereotypów i uprzedzeń, które wtórnie skutkują jeszcze silniejszym wykluczeniem (Wagner, Christ, Pettigrew, Stellmacher, Wolf, 2006). Uprzedzenia utrzymują się szczególnie silnie w społeczeństwach, w których nie ma wielu szans na kontakt międzygrupowy (np. ze względu na pokonfliktową …