查看文章

Szkolne koncepcje ucznia i rodzica konstruowane podczas edukacji zdalnej wymuszonej sytuacją pandemii są głównym problemem poruszanym w tekście. Na podstawie analizy komunikatów nauczycieli klas początkowych podjęto próbę ich rekonstrukcji. Obecne w komunikatach koncepcje uczenia i wynikające z nich koncepcje ucznia zilustrowane zostały metaforą dydaktyki: dla sprawozdania, bez procedur, niekompletne, przerwana czy straconych szans poznawczych. Z tego obrazu wyłania się uczeń robot, zdezorientowany samotnik, badacz z pozoru czy badacz po omacku. Metaforycznie zaprezentowane w tekście koncepcje rodzica to: duch, partner w zabawie, transmisyjny dydaktyk, aktor, kontroler, listonosz, lektor. Koncepcja ucznia, rodzica i nauczania w trybie zdalnym okazuje się odporna na nowe konteksty wynikające z reorganizacji procesu dydaktycznego. Rodzice w nauczaniu zdalnym zostali przymuszeni do działania na korzyść szkoły (realizacja materiału nauczania). Uczniowie i rodzice, zgodnie z komunikatami nauczyciela, mieli realizować działania edukacyjne w taki sam sposób, jak to robiła szkoła przed okresem lockdownu; poprzez realizacje transmisyjnego modelu nauczania, monocentrycznie rozumianą współpracę z rodzicami i szkołą – głównym beneficjentem realizowanych w domu działań edukacyjnych. Nauczanie zdalne nie zostało wykorzystane do zmiany, wręcz przeciwnie utrwaliło tradycyjne szkolne koncepcje nauczania, ucznia, rodzica.