Swobodna ekspresja towarzyszy człowiekowi od wczesnych okresów jego życia. Chociaż badacze różnie postrzegają funkcję, jaką pełni ona w rozwoju dziecka (zob. Stern 2016), to zgodni są co do wartości, jaką posiada ten niewymuszony niczym akt twórczy. Rysunek dziecka to jednocześnie forma i rodzaj spontanicznej twórczości, której przedmiotem stają się uwewnętrznione przeżycia oraz wyobrażenia o świecie rzeczywistym i zjawiskach nadprzyrodzonych. Plastyczna twórczość dziecięca związana jest z potrzebą komunikowania się i ekspresji, które w obliczu niedostatecznych kompetencji komunikacyjnych stają się jedną z pozawerbalnych form wypowiadania się. Myślenie o rysunku w kategoriach języka symbolicznego (por. Fromm 1994, s. 65) wynika z przekonania, że człowiek żyje w świecie znaków i symboli, które współtworzy w świecie kultury, gdzie symbol staje się nośnikiem jego wewnętrznych stanów i dążeń. Traktując kulturę jako pewien zbiór współdzielonych symboli i ich znaczeń, jednostka poddaje je procesom internalizacji i reinterpretacji, którym towarzyszą nowe doświadczenia i potrzeby. To co pozostaje w miarę trwałe i niezmienne jest najczęściej wynikiem wielowiekowych doświadczeń gatunku ludzkiego i ma cechy archetypu (Jung 1976). Dzięki zjawisku archetypizacji, spontanicznie pojawiające się na rysunku symbole pozwalają zrozumieć świat widziany oczami dziecka. Rysunek jest zbiorem symboli posiadających znaczenie, którego odczytanie powinno przebiegać w kontekście jednostkowego i kulturowego doświadczenia (Gintecki 2007, s. 13). Zamieszczone na nich symbole „to formy wyrazu udostępniające sens”(Ricoeur 2003, s. 66),