Kluczowym odkryciem ostatniej dekady w zakresie polityki było stwierdzenie, że ludzie w swych wyborach politycznych nie kierują się jedynie własnymi interesami ekonomicznymi, ale też, czy wręcz przede wszystkim, wartościami i poglądem na życie, które wyznają. Jeśli wcześniej polityka niektórym jawiła się wręcz jako sfera administrowania, a walka polityczna jako rodzaj konkursu na lepszego zarządcę domu, to teraz okazała się dziedziną, w której dochodzi do zwarcia między odmiennymi wzorami kulturowymi. Paradoksalnie można powiedzieć, że kwestie światopoglądowe wysuwają się na plan pierwszy w dwóch okresach: wtedy, gdy sytuacja ekonomiczna jest bardzo zła, i wtedy, gdy jest jako tako ustabilizowana. Nieuchronne w polityce poszukiwanie osi podziału zaowocować bowiem musi w obu sytuacjach pojawieniem się opcji politycznych, które bezpośrednio odwołują się do wartości kulturalnych. W ten sposób doszło do radykalnego upolitycznienia „wojen kulturowych”.

Terry Eagelton w swej książce o kulturze pisze, że wojny kulturowe przestały być wewnętrzną sprawą wydziałów humanistycznych, walką między obrońcami kanonu a zwolennikami różnicy. Stały się one „kształtem światowej polityki nowego stulecia” 1. Innymi słowy, kultura stała się siłą polityczną, a nie–jak to tradycyjnie ujmowano–sferą bądź zależną od polityki, bądź stojącą poza i ponad nią. Nie jest jednak łatwo określić podziały polityczne, jakie generowane są przez różnice kulturowe. Jeżeli popatrzymy na paradygmatyczny przykład wojen kulturowych, czyli zapoczątkowany w Stanach Zjednoczonych ruch neokonserwatywny, to widzimy, że pojawia się w nim teza o współistniejących w narodzie dwu zupełnie odmiennych kulturach.