Zarządzanie edukacyjne rozwija się od kilku zaledwie dekad aw polskim kontekście tak naprawdę od początku lat dziewięćdziesiątych. Podobnie jak w innych krajach rozwój myślenia o zarządzaniu w oświacie zdominowany był (i ciągle jak się zdaje jest) przez próby budowania teorii i praktyki w tej dziedzinie w oparciu o prosty transfer rozwiązań z ogólnej teorii zarządzania w jej najbardziej rozpowszechnionym managerskim wydaniu, które w kontekście neoliberalnej ideologii lat osiemdziesiątych zdominowało tą dziedzinę. Takie managerskie podejścia koncentrują się głównie na formalno-prawnych, finansowych, organizacyjnych i technicznych aspektach zarządzania w szkole, w doskonaleniu których upatrują klucza do poprawy efektywności i jakości pracy szkoły. Ponadto przyjmują one jednocześnie za oczywiste, że różne teorie oraz wynikające z nich praktyczne rozwiązania i techniki zarządzania wypracowane w większości w kontekście organizacji sfery gospodarczej, mogą być używane w każdej innej sferze, w tym takiej jaką jest edukacja. Podejście to dominuje i niezbyt dobrze służy zbudowaniu adekwatnej do potrzeb edukacji wiedzy o sposobach zarządzania szkołami służących dobrze interesom młodych ludzi, którzy do szkół uczęszczają. Jednocześnie są też jednak tacy autorzy, którzy stawiają tezę, że takie uniwersalistyczne podejście jest niewłaściwe, i że należy rozwijać teorię i praktykę zarządzania w edukacji z uwzględnieniem specyfiki organizacji edukacyjnych, której szukać należy w określeniu podstawowych wartości oraz celów szkół i całego systemu edukacji, co dokonywać się powinno w specyficznym edukacyjnym kontekście a nie poprzez transfer rozwiązań z innych dziedzin1. Wychodząc z takiego założenia wskazać należy jako centralne dla szkoły jako organi-