Od lat osiemdziesiątych ubiegłego stulecia obserwuje się na świeeie gwałtowne nasilenie procesów integracji gospodarczej. Objawiają się one wzrostem międzynarodowej wymiany handlowej, przepływów kapitału i siły roboczej. Procesy te powodują, że coraz większego znaczenia nabiera zagadnienie międzynarodowej konkurencyjności gospodarek. Do jednego z najważniejszych czynników determinujących konkurencyjność przedsiębiorstw zalicza się dostęp do wysoko wykwalifikowanych pracowników oraz do elastycznej i relatywnie niedrogiej średnio i nisko wykwalifikowanej siły roboczej. Nie bez znaczenia dla kształtowania się tego zjawiska pozostają występujące w większości krajów wysoko rozwiniętych tendencje demograficzne: starzenia się i spadku liczebności populacji. Zmiany te mogą w długim okresie utrudniać zarządzanie systemami opieki społecznej (w szczególności typu składkowego) i zdrowotnej—rosnące potrzeby budżetowe i obciążenia nakładane na pracodawców mogą pogorszyć perspektywy rozwoju i pozycję konkurencyjną gospodarki.

Napływ zagranicznych pracowników może przyczynić się do złagodzenia skutków niedoborów siły roboczej, oraz niekorzystnych tendencji demograficznych występujących w krajach wysoko rozwiniętych. Z tego powodu rządy wielu państw starają się utrzymywać pożądaną wielkość i strukturę podaży pracy m. in. prowadząc odpowiednią politykę imigracyjną. Kraje zamożne mają ograniczone możliwości konkurowania z regionami rozwijającymi się wysokością kosztów pracy, dlatego starają się one akumulować znaczną ilość kapitału ludzkiego i podejmowane wysiłki koncentrują się przede wszystkim na pozyskiwaniu z zagranicy wykwalifikowanych pracowników.