Twitter, narzędzie komunikacyjne uruchomione w 2006 r. 2, można dziś uznać za jeden z najważniejszych nośników współczesnej infosfery. Stosunkowo nowy komunikator jest uznawany nie tylko za źródło informacji, formę „mikrobloga”, medium przesyłające przekazy tekstowo-wizualne z innych źródeł, ale także za przestrzeń kreowania polityki na każdej płaszczyźnie (od lokalnego po globalny). Dwustuczterystaznakowy (obecnie, wcześniejszy limit znaków wynosił 140) tweet może stać się podstawą serwisów informacyjnych na całym świecie i podlegać wszechstronnym interpretacjom w takim samym stopniu, jak oficjalny dokument np. umowy międzynarodowej (na przykład sprawa domniemanego zakupu Grenlandii przez rząd USA). Bieżąca obserwacja mediów pozwala zwrócić uwagę na fakt, jak często tweet staje się podstawowym źródłem przekazu cytowanym w mediach audiowizualnych i papierowych (znakomitym przykładem będzie tu aktywność amerykańskiego prezydenta, D. Trumpa, który należy do światowych liderów wśród użytkowników Twittera–dane na rok 20173). Polska literatura badawcza dotycząca Twittera nie należy na obecnym etapie do szczególnie rozbudowanych. Na uwagę zasługuje środowisko Instytutu Nowych Mediów, które pod kierownictwem prezesa Instytutu Nowych Mediów, Eryka Mistewicza4 wydaje kwartalnik „Nowe Media” 5; Eryk Mistewicz należy od lat do wąskiej grupy propagatorów Twittera jako medium przyszłości i konsekwentnie promuje narzędzie jako skuteczny środek w obszarze PR, marketingu (również politycznego) i nowej formuły komunikacji politycznej6. W polskiej literaturze przedmiotu sto-