Muzyka jest najbardziej abstrakcyjną ze sztuk, ma jednak niesamowitą moc wywoływania realnych przeżyć–emocji. Emocja doświadczana w pełni ma swoje objawy fizjologiczne (zmiany w systemie neuroendokrynnym, zmiany poziomu pobudzenia), behawioralne (zmiany w mimice, postawie ciała, działaniu) oraz poznawcze (ocenianie, sądy). Te zmiany są zazwyczaj zsynchronizowane ze sobą i pojawiają się w reakcji na wydarzenia ważne z punktu widzenia potrzeb i celów podmiotu1. Wydawałoby się, że emocje pojawiające się podczas słuchania muzyki przejawiają się w podobny sposób: odczuwamy przyśpieszone bicie serca, dreszcze, gęsią skórkę podczas słuchania Lamentu Dydony z opery Dydona i Eneasz Henry’ego Purcella, zmieniamy postawę na wyprostowaną, otwartą podczas fragmentu Allegro z V Koncertu fortepianowego „Cesarskiego” Ludwiga van