Emigracja nie przerywa ciągłości tożsamości badanych osób. Polacy dalej uważają się w większości za Polaków, ewentualnie postrzegają siebie jako członków społeczności europejskiej. Nie boją się przyznawać do swego pochodzenia, nawet jeśli czasem w środowisku, w którym żyją funkcjonują negatywne stereotypy Polaków. Zdarzają się oczywiście wyjątki, że emigranci wolą nie przyznawać się do swego pochodzenia, jednak regułą jest, że Polacy są dumni z tego, kim są. Warunki życia w okresie płynnej nowoczesności prowadzą niewątpliwie do zmniejszenia znaczenia niektórych punktów orientacyjnych tworzących poczucie tożsamości osób będących długo na emigracji. Wyposażenie człowieka w zdolności pozwalające na konstruowanie tożsamości w ponowoczesnym świecie, w którym łatwo zatracić ową tożsamość, to nie lada wyzwanie dla edukacji XXI wieku. Sprostać mu może edukacja wielo-i międzykulturowa, która nauczy młodego człowieka, jak rozwijać globalną świadomość i czerpać korzyści z życia w społeczeństwie kulturowo zróżnicowanym, z życia, które stało się współcześnie faktem niezaprzeczalnym, przed którym nie ma ucieczki.