Media publiczne w Polsce wzbudzają ogromne emocje. Stały się przedmiotem politycznych rozgrywek, zwłaszcza po ujawnieniu tzw. afery Rywina 1. Raz po raz słychać głosy o zawłaszczaniu mediów publicznych przez którąś ze stron sceny politycznej oraz o potrzebie ich odpolitycznienia. Te zagadnienia są przedmiotem badań politologów. Środki społecznego przekazu znajdują się także w kręgu zainteresowań socjologów i badaczy komunikowania. Badane są ich treści i sposoby przekazu, sposób oddziaływania i wiele innych zagadnień, natomiast brakuje publikacji dotyczących zakresu badawczego odnoszącego się do zarządzania publicznym środkiem przekazu jako przedsiębiorstwem. I to przedsiębiorstwem, które, z jednej strony, zobowiązane jest realizować zadania wynikające z jego publicznego charakteru, az drugiej musi rywalizować z nadawcami komercyjnymi o reklamodawców, by wypracować zysk–do czego także zobowiązuje je państwo za pomocą obowiązujących norm prawnych. W art. 1 i 21 ustawy o radiofonii i telewizji zapisano zadania mediów publicznych, określane jako tzw. misja. Realizacja misji powinna być podstawową funkcją zarządzania publicznym przedsiębiorstwem medialnym. Literatura przedmiotu, zwłaszcza angloi niemieckojęzyczna, opisuje, jak w rozmaitych systemach medialnych jest realizowana misja nadawcy publicznego. Zastosowane mierniki mają charakter opisowy. Tymczasem wydaje się, że zastosowanie teorii systemów pozwoliłoby na skonstruowanie takiego modelu medialnego, w którym zależności miałyby charakter nie tylko opisowy, ale także skwantyfikowany. Taki sposób postrzegania problemu badawczego wymaga opisania i ukazania zależności między systemem medialnym a systemami: politycznym, społecznym, gospodarczym.