Przestrzeń miasta w sposób immanentny jest zespolona z człowiekiem jako istotą tworzącą (homo faber) i symboliczną (animal symbolicum). Historia miast to bezsprzecznie dzieje ich mieszkańców, czy precyzyjniej rzecz ujmując, dzieje kolejnych pokoleń tychże mieszkańców, przekazujących międzygeneracyjnie kulturowe „geny”–tradycje, wartości, wzorce postępowania:„To jest właśnie ten najważniejszy kapitał, który dziedziczy się z pokolenia na pokolenie. Tradycje rodzinne”[Stuhr 2008: 8]. Istnieje wiele przykładów miast, których zwłaszcza włodarze wykorzystywali do partykularnych, municypalnych celów i czynią to nadal, nazwiska wybitnych fundatorów (między innymi Petersburg, Kazimierz) czy mieszkańców (rzeczywistych i fikcyjnych) z przeszłości, by wspomnieć takie fenomeny, jak: miasto Medyceuszy, Kopernika, Dawida, Proroka, Romea i Julii. Trudno nie zauważyć, że owe wybitne jednostki, żyją i tworzą w podstawowym dla człowieka środowisku rodzinnym (co w warstwie językowej ma też swój wyraz w określeniu „rodzinne miasto”). W tej perspektywie, również badawczej [Waksmund 2009; Wójs 2009; Kubicki 2010; 2012], ważne miejsce zajmuje Kraków jako między innymi miasto Jana Pawła II [Niedźwiedź 2006; Ziejka 2007: 7]. Konsumpcyjne zorientowanie współczesnej cywilizacji powoduje, że nawet w humanistyce są używane terminy i określenia „wyjęte” z podręczników skutecznego marketingu. Odżegnując się od tej stylistyki, proponuję zastosować wobec trzech rodzin, których dzieje splecione zostały mocno z Krakowem, termin „wizytówka”(aby uniknąć terminu „marka”). Przedstawiciele owych wybranych rodów, współczesnemu intelektualiście kojarzą się głównie z grodem Kraka jako ważnym ośrodkiem akademickim, kulturalnym i naukowym. Dobrym źródłem do kulturoznawczej analizy współoddziaływania człowieka (ludzi) i miasta–jego genius loci, wydaje się specyficzny gatunek literatury, będący zgodnie z opinią Anthony’ego Giddensa „częścią refleksyjności nowoczesności”[Giddens 2001: 20], pozostający na pograniczu autobiografii, biogra-