Kraje Afryki Północnej stały się w 2011 roku przedmiotem zainteresowania społeczności międzynarodowej za sprawą gwałtownych konfliktów wewnętrznych, które doprowadziły do zmian politycznych. Konsekwencją niepokojów był gwałtowny wzrost cen surowców naturalnych, takich jak gaz i ropa naftowa, w które obszar ten obfituje. Dodatkowo doprowadziły one do wstrzymania ruchu turystycznego z Europy i uruchomienia strumienia migracji w odwrotnym kierunku–w stronę Europy, głównie południowego wybrzeża Włoch. Kraje takie jak Egipt, Tunezja, Libia, Maroko czy Algieria, ze względu na swoje położenie, od wieków leżały w sferze zainteresowania swoich północnych sąsiadów, a obecnie są ważnymi partnerami ekonomicznymi krajów Unii Europejskiej. Przez dziesięciolecia bogate i demokratyczne kraje europejskie tolerowały autorytarny styl rządów i represje polityczne, które w krajach tych były stosowane powszechnie, ze względu na niechlubną przeszłość kolonialną i konieczność zapewnienia stabilności dostaw surowców energetycznych.

W krajach Afryki Północnej sektor publiczny nie rozwinął się w taki sposób jak w krajach europejskich. Jego ułomność przejawia się z jednej strony w sposobie gospodarowania środkami publicznymi, które w znacznej mierze zostały sprzeniewierzone przez rządzących lub przeznaczone na finansowanie aparatu represji gwarantującego utrzymanie się przy władzy. Z drugiej strony wyrazem jego słabości jest niezadowolenie społeczne, które doprowadziło do serii przewrotów społecznych. Celem niniejszej pracy jest przedstawienie i uporządkowanie stanu wiedzy dotyczącej funkcjonowania sektora publicznego w krajach Afryki Północnej, a także zidentyfikowanie czynników, które doprowadziły do rewolty w 2011 roku. Autor stawia tezę, że niepokoje społeczne w omawianych krajach